Wojowniczka Po raz kolejny dostałaś ciosNie masz już siły twardej udawaćCzy to na ciebie uwziął się los?Po co od nowa masz z kolan wstawać? Serce przycicha jakby umierałoDuszę przeszywa ból i cierpienieDlaczego znowu coś złego się stało?Czy niektórych ludzi nie gryzie sumienie? Za wszelką cenę nie chcesz się zamykaćJak tego w obliczu zranienia dokonać?Gdy po raz kolejny kłody napotykaszCzujesz, że znój życia już cię pokonał Jesteś o krok od złożenia broniTa lekcja tak boli, że to cię przerastaStrach znów atakuje, czujesz puls w swej skroniCo wtapia się w rytm bezpańskiego miasta Płaczesz w poduszkę w pozycji embrionaSkulona w kałuży zdeptanych nadzieiCzasami zapłata za siłę jest słonaLecz nikt z nas swojego krzyża nie podmieni Jesteśmy – sami…

Ster Znów zmartwienia chcą mnie wchłonąć Głowa w przyszłość wciąż wędruje Dawne strachy ogniem zioną Życie nadal mnie hartuje   Już chcę popaść w stres, problemy Co to będzie? Co to będzie? Przecież wszyscy tak żyjemy – Pogrążeni w ciągłym pędzie   Wszystko czasem nas przytłacza Zło chce dobro zjeść, pokonać Życie wciąż koła zatacza Gdy lekcja nieodrobiona   Jest pokusa, by siąść, zrzędzić Ręce nad losem załamać Byle dalej od krawędzi Droga dalej poszła sama   Nikt z nas nie chce wciąż się smucić Toż to przykre jest więzienie Chce się to na kogoś zrzucić Albo uciec w zapomnienie   Ale czy to rozwiązanie? Czy przyniesie odpowiedzi? Myślisz, że…