Na zegarze kwadrans do północy. A obiecałam sobie, że położę się wcześniej, żeby rano, niczym skowronek, poderwać się na równe nogi, pomedytować i napełnić się energią poranka, bo przecież „kto rano wstaje, temu Pan Bóg daje”. No cóż, jak widać – nie pykło. Wciąż uczę się akceptacji mojej „nieperfekcyjności”. Ba, wcale nie chciałabym być taka na „tip top”, bo wtedy byłabym śmiertelnie nudna. A tak wciąż jest nad czym pracować. Poza tym, co ja poradzę, że znowu słowa uformowały się w mojej głowie i naszła mnie ochota na napisanie posta? Chciałam być pisarką to mam. Trzeba uważać o czym się marzy – potem należy dzielnie ponosić konsekwencje swoich marzeń 😉…

Czasami zmiany bywają bolesne. Kurczowo trzymamy się tego, co znane, choć w głębi serca wiemy, że już minęło i czas puścić to wolno. W naszej naturze leży przywiązywanie się do miejsc, rzeczy i ludzi, lecz brutalna prawda jest taka, że jedyną pewną w życiu jest zmiana. Walka z tym, co przychodzi rodzi opór, a opór w efekcie sprawia nam cierpienie. Tylko jak pożegnać to, za czym tęsknimy i cieszyć się z tego, co dopiero przed nami? Jak wmówić sobie, że już nam na czymś nie zależy i wzniecić w sobie ekscytację do nowego, nieznanego? Jak przejść przez proces zmiany, żeby nie bolało? Czy jedyną opcją jest akceptacja tego, że jej…

Tutaj Jest tutaj Oddycha Czuje podwójnie Dogłębnie Dosadnie Do samych wnętrzności    Czeka, aż kamień Z serca jej spadnie Czeka na oddech Na powiew świeżości    Życie to siłownia Dusze nam hartuje Czasem człowiek myśli, Że z bólu zwariuje    Że za zakrętem kolejne czekają Że inni z pewnością lżejszy żywot mają   Każdy z nas mierzy się ze słabościami Wstaje, upada i rzuca kur*ami Każdy czasami ma dość krętej drogi Chociaż wiatr nie wieje, poplątało nogi   Nadzieja gaśnie Pustka przeraża Twarz nie chce więcej emocji wyrażać   Słońce uparcie tkwi za horyzontem Nie ma już miejsca co zwie się swym kątem Ślepi na wszystko, co daje nam szczęście…

  Pożegnanie Trzeba pożegnać stare, by nowe powitać Przyjąć, co nieuniknione Stwarzając świat, Bóg nas o zdanie nie pytał Los ma tory wyznaczone…   Wolimy trzymać się tego, co znane Choć to ni w ząb nie funkcjonuje Pełno wymówek, myśli lękiem skąpane Hamulec w środku głos serca stopuje   Ciężko pożegnać to, co zanika Umysł wspomnieniem ciągle nas szczuje Jak ognia nieznanych obszarów unika Biedny, kto nad nim nie zapanuje   Tylko głos serca czuciem przemawia Szepcząc, bo dawno już znał rozwiązania Bóg czasem wiarę na próbę wystawia Pójść za Jego głosem – bezkres zaufania   Nic nie jest pewne, nie wiesz, co tam znajdziesz Umysł wciąż czarny scenariusz podsuwa…

  Skóra Zamykam na dobre niedomknięte sprawy By ruszyć do przodu lżejsza o dwa kilo Choć nadal nad ranem wracają obawy Podszepty od serca nigdy mnie nie mylą Nie będę już wracać do tego, co przeszłe Widocznie to po coś zdarzyć się musiało Porządki zrobią mi przestrzeń na lepsze Choć czasem to będzie nas mocno bolało *** Wąż zrzuca skórę, więc i my możemy Przyoblec się w nowe odcienie istnienia Życie to zmiana, czy tego chcemy Niewiele mamy tu do powiedzenia Żarliwie szukamy w tym nietrwałym świecie Ładu, porządku i bezpieczeństwa Los niewzruszonym podmuchem je zmiecie Doprowadzając nas tym do szaleństwa Gromadzimy wokół bogactwa, dobytek By kupić poczucie pozornej stałości…