Nadeszła tak długo wyczekiwana przez wszystkich wiosna. Po zimie, która dłużyła się w nieskończoność, nareszcie nastał czas najpiękniejszej i najbardziej beztroskiej pory roku. Dookoła nas ptaki bezczelnie ćwierkają, zwiastując budzenie się świata z zimowego letargu. Aż chciałoby się wybiec z domu i gnać przed siebie, rozkoszując się cudownymi promieniami marcowego słońca i zdradliwym jeszcze wiatrem we włosach. Chciałoby się odetchnąć pełną piersią i skosztować cudownej lekkości wiosennego popołudnia, gdy świat zaczyna pachnieć nadzieją…  __________________________ Zrzucić z siebie wszelkie warstwy niepotrzebnych zmartwień i niczym jaskółka wzbić się w przestworza, by na własnej skórze poczuć smak prawdziwej, niczym nieskrępowanej wolności. Poczuć, jakie jest życie wolne od ograniczeń i lęków. Poczuć swe serce…

Ostatnie dni każdego z nas rozłożyły na łopatki. Lęk i niepewność o to, co przyniesie przyszłość miesza się z frustracją i całą paletą skrajnych emocji. W takich momentach uświadamiam sobie, że tak właściwie nad niczym nie mamy kontroli i musimy brać życie takim, jakie obecnie jest. To trudna lekcja pokory, wytrzymałości i cierpliwości, a także odpowiedzialności za siebie i innych. Wszystko przez co obecnie przychodzimy w bolesny sposób pokazuje nam, że należy doceniać każdą drobnostkę w życiu – nigdy nie wiadomo, czy przydarzy się nam ponownie… Całym sercem popieram akcję #zostańwdomu. Wiem, że ludzka natura jest przekorna i ciężko przychodzi nam  stosowanie się do wszelkich ograniczeń naszego fundamentalnego prawa –…

Wolność Wszystko w nas krzyczy Wnętrze rozpiera Umiera stare Nowego nie ma   Próżnia i pustka Ziejąca dziura Życie w rozkroku Gradowa chmura   Palce sinieją Trzymając twardo to, co umarło Czego już nie ma Co nie powróci   Iluzja żyje Bo ją karmimy Ciągle wracając w rejony przeszłości   Lecz jej już nie ma Przegrana walka Nikt nie ocuci na siłę miłości   Może powróci niespodziewanie Może na zawsze skończyła żywot Co ma się stać i tak się stanie Co nam pisane, zawsze wygrywa.   Chcę puścić wolno Modlę się o to By powstać z martwych Do żywych wrócić   Co już odeszło Puśćmy dziś wolno Na siłę nigdy…

Góry W snach krzyczysz, płaczesz Jesteś samotna Myślisz, że złamana Lecz prawda jest inna   Ty jesteś w porządku Ty jesteś niewinna   W długiej podróży osamotniona Nikt nie rozumiał, przez co przechodzisz Musiałaś swe lęki samotnie pokonać Ocean dokoła, Ty sama w swej łodzi   Nieutulony Twój ból, łzy cierpienia Nieukojone dziecięce odczucia Przerażona życiem, które swój bieg zmienia Które w Twym mniemaniu bezwstydnie porzuca   Byłaś tak dzielna, teraz to dostrzegam Choć delikatna – ogromna w niej siła Chociaż strach powracał, wstrzymując Twój zegar Nie złożyłaś broni, wciąż się podnosiłaś   Nie znajduję słów, by Ci podziękować Że umiałaś dostrzec w tej ciemni nadzieję Że pomimo lęku zaczęłaś…

Na zegarze kwadrans do północy. A obiecałam sobie, że położę się wcześniej, żeby rano, niczym skowronek, poderwać się na równe nogi, pomedytować i napełnić się energią poranka, bo przecież „kto rano wstaje, temu Pan Bóg daje”. No cóż, jak widać – nie pykło. Wciąż uczę się akceptacji mojej „nieperfekcyjności”. Ba, wcale nie chciałabym być taka na „tip top”, bo wtedy byłabym śmiertelnie nudna. A tak wciąż jest nad czym pracować. Poza tym, co ja poradzę, że znowu słowa uformowały się w mojej głowie i naszła mnie ochota na napisanie posta? Chciałam być pisarką to mam. Trzeba uważać o czym się marzy – potem należy dzielnie ponosić konsekwencje swoich marzeń 😉…

Czasami zmiany bywają bolesne. Kurczowo trzymamy się tego, co znane, choć w głębi serca wiemy, że już minęło i czas puścić to wolno. W naszej naturze leży przywiązywanie się do miejsc, rzeczy i ludzi, lecz brutalna prawda jest taka, że jedyną pewną w życiu jest zmiana. Walka z tym, co przychodzi rodzi opór, a opór w efekcie sprawia nam cierpienie. Tylko jak pożegnać to, za czym tęsknimy i cieszyć się z tego, co dopiero przed nami? Jak wmówić sobie, że już nam na czymś nie zależy i wzniecić w sobie ekscytację do nowego, nieznanego? Jak przejść przez proces zmiany, żeby nie bolało? Czy jedyną opcją jest akceptacja tego, że jej…