Pożegnanie Trzeba pożegnać stare, by nowe powitać Przyjąć, co nieuniknione Stwarzając świat, Bóg nas o zdanie nie pytał Los ma tory wyznaczone…   Wolimy trzymać się tego, co znane Choć to ni w ząb nie funkcjonuje Pełno wymówek, myśli lękiem skąpane Hamulec w środku głos serca stopuje   Ciężko pożegnać to, co zanika Umysł wspomnieniem ciągle nas szczuje Jak ognia nieznanych obszarów unika Biedny, kto nad nim nie zapanuje   Tylko głos serca czuciem przemawia Szepcząc, bo dawno już znał rozwiązania Bóg czasem wiarę na próbę wystawia Pójść za Jego głosem – bezkres zaufania   Nic nie jest pewne, nie wiesz, co tam znajdziesz Umysł wciąż czarny scenariusz podsuwa…

  Skóra Zamykam na dobre niedomknięte sprawy By ruszyć do przodu lżejsza o dwa kilo Choć nadal nad ranem wracają obawy Podszepty od serca nigdy mnie nie mylą Nie będę już wracać do tego, co przeszłe Widocznie to po coś zdarzyć się musiało Porządki zrobią mi przestrzeń na lepsze Choć czasem to będzie nas mocno bolało *** Wąż zrzuca skórę, więc i my możemy Przyoblec się w nowe odcienie istnienia Życie to zmiana, czy tego chcemy Niewiele mamy tu do powiedzenia Żarliwie szukamy w tym nietrwałym świecie Ładu, porządku i bezpieczeństwa Los niewzruszonym podmuchem je zmiecie Doprowadzając nas tym do szaleństwa Gromadzimy wokół bogactwa, dobytek By kupić poczucie pozornej stałości…

  Nad ranem Jest piąta nad ranem A łóżko myślami bezczelnie usłane Oddech świszczy nierównomiernie Zniesiesz to wszystko Zniesiesz to dzielnie   Bywa tak cholernie ciężko Bywa tak aż dech zapiera Pali wnętrze do żywego Boli jak jasna cholera   Tysiąc razy broń składamy Czas już na nas, do widzenia, Przed północą zasypiamy Rano wstając od niechcenia   Zagryźć zęby i przeczekać By łatwiejszych czasów dożyć Nie pozna siły człowieka Ten, kto serca nie otworzy   Mamy w sobie dużo więcej Niż się nam samym wydaje Choć załamujemy ręce, Serce wciąż bić nie przestaje…   ______________________________     https://www.youtube.com/watch?v=T5u-mH3Z3Cw Jeśli spodobał Ci się mój wpis, udostępnij go znajomym, polub New…

Motyle Pędzę przed siebie Gonią mnie motyle I szepczą do ucha: Nie rozmyślaj tyle   Nie rozmyślaj tyle, Odetchnij na chwilę…   Wokół mnie cisza – Muzyka dla duszy Bóg swym podmuchem Źdźbła trawy poruszył   Pędzę więc dalej Ile w nogach siły Uciekam, by lęki Mnie nie dogoniły   *** To gonitwa myśli w głowie galopuje Jak konie, co bez tchu przez stepy wciąż gnają Rozum zaprzecza, że serce coś czuje I non stop o rację się wykłócają   Zmęczona, w naturze szukam ukojenia Gdzie ptaki nad zbożem beztrosko szybują Jest spokój i wolność, która nie ocenia I myśli przez moment już nie galopują   ________________________________ https://www.youtube.com/watch?v=dW4HCi1zZh8 Jeśli spodobał…

Plastik Plastikowe jedzenie, plastikowe wartościWszystko powoli traci na jakościChłam napiera z każdej stronyLudzki umysł jest zmęczony Brniemy dalej w to szaleństwo,To wygoda? Czy przekleństwo? Nad głowami smogu chmuryOderwani od naturyDziś pomidor nie smaku,Frytki nie są już z ziemniaków Mamy wszystkiego bez liku -Rzeczy, relacji z plastikuZagłuszacze, zapchajdziury,Byle nie czuć bólu, któryWraca nocą coraz częściej,Lecz tabletka przed zaśnięciemSerce od smutku ratujeRobot lepszy – nic nie czuje… Brniemy dalej w to szaleństwo,To wygoda? Czy przekleństwo? Ma być szybko, efektywnie,Doba jakby się skróciłaCiało jest od stresu sztywne,To w portfelu drzemie siła Na brak czasu narzekamy,Twarzą w twarz nie rozmawiamyNiby tutaj, lecz gdzieś obok -Online, pochłonięci sobą Brniemy dalej w to szaleństwo,To wygoda? Czy przekleństwo? *** Choć żyjemy w wielkich miastachW blokach, gdzie…

 Wojowniczka Po raz kolejny dostałaś ciosNie masz już siły twardej udawaćCzy to na ciebie uwziął się los?Po co od nowa masz z kolan wstawać? Serce przycicha jakby umierałoDuszę przeszywa ból i cierpienieDlaczego znowu coś złego się stało?Czy niektórych ludzi nie gryzie sumienie? Za wszelką cenę nie chcesz się zamykaćJak tego w obliczu zranienia dokonać?Gdy po raz kolejny kłody napotykaszCzujesz, że znój życia już cię pokonał Jesteś o krok od złożenia broniTa lekcja tak boli, że to cię przerastaStrach znów atakuje, czujesz puls w swej skroniCo wtapia się w rytm bezpańskiego miasta Płaczesz w poduszkę w pozycji embrionaSkulona w kałuży zdeptanych nadzieiCzasami zapłata za siłę jest słonaLecz nikt z nas swojego krzyża nie podmieni Jesteśmy – sami…

Ster Znów zmartwienia chcą mnie wchłonąć Głowa w przyszłość wciąż wędruje Dawne strachy ogniem zioną Życie nadal mnie hartuje   Już chcę popaść w stres, problemy Co to będzie? Co to będzie? Przecież wszyscy tak żyjemy – Pogrążeni w ciągłym pędzie   Wszystko czasem nas przytłacza Zło chce dobro zjeść, pokonać Życie wciąż koła zatacza Gdy lekcja nieodrobiona   Jest pokusa, by siąść, zrzędzić Ręce nad losem załamać Byle dalej od krawędzi Droga dalej poszła sama   Nikt z nas nie chce wciąż się smucić Toż to przykre jest więzienie Chce się to na kogoś zrzucić Albo uciec w zapomnienie   Ale czy to rozwiązanie? Czy przyniesie odpowiedzi? Myślisz, że…

Splątane włosy Kim jestem? Dokąd zmierzam? Pytania wciąż mnożą się w głowie Składam więc ręce jak do pacierza Może mi życie w końcu odpowie   Idę przed siebie, nie znając drogi Czasem upadnę, by zaraz powstać I choć uginają się pode mną nogi Jeszcze nie czas, by odprawę dostać   Nad głową niebo – księżyc już w pełni Gwiazdy figlarnie mrugają okiem Czy któraś z nich chce marzenia spełnić? Idę przed siebie niepewnym krokiem   Nie chcę już więcej ścigać się z czasem Co mi pisane – będzie mi dane Księżyc od dzisiaj jest moim kompasem Czy wszystko w niebie jest zapisane?   Czy mamy wpływ na nasze losy? Czy…