Góry W snach krzyczysz, płaczesz Jesteś samotna Myślisz, że złamana Lecz prawda jest inna   Ty jesteś w porządku Ty jesteś niewinna   W długiej podróży osamotniona Nikt nie rozumiał, przez co przechodzisz Musiałaś swe lęki samotnie pokonać Ocean dokoła, Ty sama w swej łodzi   Nieutulony Twój ból, łzy cierpienia Nieukojone dziecięce odczucia Przerażona życiem, które swój bieg zmienia Które w Twym mniemaniu bezwstydnie porzuca   Byłaś tak dzielna, teraz to dostrzegam Choć delikatna – ogromna w niej siła Chociaż strach powracał, wstrzymując Twój zegar Nie złożyłaś broni, wciąż się podnosiłaś   Nie znajduję słów, by Ci podziękować Że umiałaś dostrzec w tej ciemni nadzieję Że pomimo lęku zaczęłaś…

Na zegarze kwadrans do północy. A obiecałam sobie, że położę się wcześniej, żeby rano, niczym skowronek, poderwać się na równe nogi, pomedytować i napełnić się energią poranka, bo przecież „kto rano wstaje, temu Pan Bóg daje”. No cóż, jak widać – nie pykło. Wciąż uczę się akceptacji mojej „nieperfekcyjności”. Ba, wcale nie chciałabym być taka na „tip top”, bo wtedy byłabym śmiertelnie nudna. A tak wciąż jest nad czym pracować. Poza tym, co ja poradzę, że znowu słowa uformowały się w mojej głowie i naszła mnie ochota na napisanie posta? Chciałam być pisarką to mam. Trzeba uważać o czym się marzy – potem należy dzielnie ponosić konsekwencje swoich marzeń 😉…

Czasami zmiany bywają bolesne. Kurczowo trzymamy się tego, co znane, choć w głębi serca wiemy, że już minęło i czas puścić to wolno. W naszej naturze leży przywiązywanie się do miejsc, rzeczy i ludzi, lecz brutalna prawda jest taka, że jedyną pewną w życiu jest zmiana. Walka z tym, co przychodzi rodzi opór, a opór w efekcie sprawia nam cierpienie. Tylko jak pożegnać to, za czym tęsknimy i cieszyć się z tego, co dopiero przed nami? Jak wmówić sobie, że już nam na czymś nie zależy i wzniecić w sobie ekscytację do nowego, nieznanego? Jak przejść przez proces zmiany, żeby nie bolało? Czy jedyną opcją jest akceptacja tego, że jej…

Tutaj Jest tutaj Oddycha Czuje podwójnie Dogłębnie Dosadnie Do samych wnętrzności    Czeka, aż kamień Z serca jej spadnie Czeka na oddech Na powiew świeżości    Życie to siłownia Dusze nam hartuje Czasem człowiek myśli, Że z bólu zwariuje    Że za zakrętem kolejne czekają Że inni z pewnością lżejszy żywot mają   Każdy z nas mierzy się ze słabościami Wstaje, upada i rzuca kur*ami Każdy czasami ma dość krętej drogi Chociaż wiatr nie wieje, poplątało nogi   Nadzieja gaśnie Pustka przeraża Twarz nie chce więcej emocji wyrażać   Słońce uparcie tkwi za horyzontem Nie ma już miejsca co zwie się swym kątem Ślepi na wszystko, co daje nam szczęście…